Brief van een Haagse bijstandmoeder..

Dit nummer hoorde ik ergens in 1988 en ik vond deze meteen al leuk. De cd was toen net uit. Een jaar later ging ik op zoek, niet wetende wie dit liedje zong, maar alleen de titel "Yoghurt met Banaan." Tot in de hoofdstad van de provincie waar ik woonde kenden ze deze cd niet. Op een zondagavond zat ik in ons stamcafé en het gesprek ging op een of ander manier over muziek en ik noemde dit nummer. Er was iemand die wist dat het van Harrie Jekkers was, en daar had ik nog nooit van gehoord. Wel over het Klein Orkest en ik vroeg voor mijn verjaardag een cd van het Klein Orkest en die heb ik ook gekregen, maar niet deze. Een klein half jaar later, het was voorjaar 1990 zei iemand, weer op een zondagavond uit het zelfde stamcafé dat hij die cd gezien had, en nog wel in een klein platenwinkeltje bij mij om de hoek. De volgende dag op school bleef ik de klok in de gaten houden, want om 13.00 uur ging die winkel open. Vijf voor een zwaaide ik naar mijn klas en zei over een kwartiertje terug te zijn, ik ging mijn cd kopen.
Destijds was dit mijn favoriete nummer, maar door de jaren heen zijn er andere nummers die ik veel mooier vindt en regelmatig afspeel of voor Puk zing.
Maar nu van het Klein Orkest: "Brief van een Haagse bijstandsmoeder aan Hare Majesteit" van de cd "Yoghurt met banaan."

In het stopcontact???

Puk schoenen worden te klein, of eigenlijk, haar voeten worden te groot en moeten er nieuwe schoenen komen. Dat gaat niet zo heel makkelijk, want eerst moet er een afspraak gemaakt worden bij de podoloog die maar een keer per week aanwezig is. Dan moeten de zooltjes besteld worden en daarna kunnen we pas schoenen zoeken.
Puk heeft in een folder heel stoere schoenen gezien en dus gaan we naar die winkel. Voor schoenen kunnen we niet naar de "goedkopere" schoenenwinkels en mijn ervaring is dat het personeel in de duurdere schoenenwinkels ook kennis hebben over schoenen.

Normaal gaan we naar een "vaste" winkel die precies weten wat Puk hebben wilt, maar ja... die folder... die stoere schoenen... dus deze keer niet naar onze winkel maar naar die andere.

Het duurt even tot er iemand komt om ons te helpen, een jong grietje vraagt wat wij zoeken. Ik zeg dat we stoere snikkers (want zo noemt Puk de sneakers) zoeken, zonder veters en/of klittenband, het liefst met lichtjes erin en er moet een zooltje in. Simpel toch? Niet dus. Puk had al heel mooie schoenen gevonden, drie maatjes kleiner dan ze heeft. Ze speelt ermee alsof het haar knuffel is, stuiters van de poef op de grond, maar laat de schoen niet los. Het winkelmeisje vraagt mij de maat van de zooltjes. Omdat ik geen idee heb, meet ze die op. Dan pakt ze sportschoenen van 100% plastic, zonder enige steun en ik vraag om toch iets meer stevige schoenen te zoeken en waar de zooltjes in kunnen.

Ze vraagt of ze in de andere winkel de andere zooltjes er dan uit halen? (Duh... anders kunnen de andere er niet in)...  ik zeg vriendelijk ja. Ze loopt naar de dames afdeling, want Puks maat zitten daar ook tussen. Puk stuitert ondertussen lekker door op de poef en reageert niet op de schoenenjuffrouw die met damessneakers aan komt zetten. Puk raakt in paniek... veters... De dame weet het dan ook niet meer en vraagt welke schoenen ze dan wel mooi vindt.

Ik leg uit (althans dat dacht ik). Puk mag dan wel bijna tien jaar zijn, maar sociaal emotioneel is ze twee jaar. Met andere woorden, die schoenen zijn niet leuk voor een kind die van superhelden houdt en zelf Spider-man wilt worden. Maar zo vat de juffrouw het niet op. Ze concludeert dat ze het dan aan mij moet vragen in plaats zich in te leven wat Puk leuk zou vinden. Ik vraag Puk om de mooie schoenen te laten zien en ze loopt gelijk naar de super stoere snikkers. Onderin staan de duurdere merken die stevig zijn en toch stoer, zonder veters en/of klittenband en met lichtjes. Na wat passen en meten hebben we de juiste maat gevonden en Puk is in de zevende hemel. Wij rekenen af en dan gebeurt er iets raars. We krijgen een kabeltje mee. Die nieuwe schoenen moeten aan de oplader.... Nou ja zeg...

Sint Maarten

Om zes uur mag ze gaan lopen, maar wat gaat de tijd dan langzaam. Puk kijkt steeds naar de klok en naar buiten. Lopen er al andere kindjes? En wanneer is het zes uur? Ik zeg als de wijzer boven staat, dan doen we de jas aan en mag ze met haar zus JJ gaan lopen. Puk oefent nog even een liedje en wacht. Dan is het eindelijk zes uur en trekt ze haar schoenen, jas en handschoenen aan. Het lampje wordt stevig aan haar lampion bevestigd zodat de wind die er niet af kan waaien. JJ trekt haar jas aan en zoekt naar handschoenen. Dan de tas in de hand, lampion in de andere en hup naar buiten. Het is nog droog, gelukkig. Nog geen vijf minuten later gaat ook bij ons de bel. Gewapend met een schaal vol snoep en fruit doe ik de voordeur open. Daar staan mijn meiden. "Is ze het nu al zat?" vraag ik JJ.

JJ schudt haar hoofd. "Het is overal donker en Puk durft niet aan te bellen en ik ook niet. Dus zijn we naar huis gegaan." Puk legt haar lampion op tafel en Roger kijkt. "Kom," zegt hij, "wij gaan lampion lopen. Ik bel wel aan, maar jij zingt." Puk moppert even, want ze had net het lampje uit gedaan. Maar dan pakt ze haar lampion op en gaat met Roger naar buiten, door  regen en wind. Het duurt drie kwartier voor ze terug zijn. Koud, maar een buit aan snoep rijker. Ik maak warme chocolademelk met slagroom en laat Puk een lekkernij kiezen. Voldaan ploft ze op de stoel. Ik ruim haar snoep op en zie voor de deur haar schoen staan. Lekker op tijd....

Hoor wie klopt daar....

Bij ons is Sinterklaas al binnen,

Vanmorgen om zeven uur werd Puk blij verrast met een prachtig cadeau van onze lieve blogsint

Daarbij een prachtig gedicht, zoals wij Sinterklaas goed kennen. 

Sint zweeft fier in de kamer! Dank je wel lieve lieve Sint.

Niet voor herhaling vatbaar

Ondanks de uitgebreide voorbereiding, ging het toch helemaal mis.

Ze zit op mijn schoot, ik houd met mijn rechterarm haar benen vast en heb mijn linkerarm om haar schouders en rechterarm. Haar wang heb ik stevig tegen mijn wang. Drie dames houden haar linkerarm vast en een helpt mij om Puk vast te houden. De pleisters die haar handen moeten verdoven worden verwijderd wat op zich al een kleine drama veroorzaakt. Puk schreeuwt de boel bij elkaar. Ik heb veertig kilo aan paniek op schoot. Rode wangen, zweetdruppels en dikke tranen. Ze zeggen dat iemand haar voor moet gaan lezen, maar ik weet uit ervaring dat Puk niet bereikbaar is. Ze hoort niet wat er om haar heen gebeurt, ze is in haar eigen wereldje. Bang, moe en verdrietig. Het enige wat ik doen kan is haar stevig vasthouden. Heel stevig.

Het aanleggen van het infuus gaat niet zo makkelijk, ze moeten twee keer prikken voor het infuus klaar is. Puk zou het niet moeten voelen, maar ik heb het idee dat ze de tweede prik wel degelijk heeft gevoeld. Dan het narcosevloeistof er in en Puk "slaapt." Ik geef een kus en loop terug naar de wachtkamer waar JJ en vaders wachten.

Mijn man zegt dat hij blij is dat Puk slaapt, want er ging net toch een kind te keer!!! Hij zwijgt en kijkt mij aan.... dat was Puk????
Ik knik, pak een kop koffie en wacht tot ik weer naar haar mag. De assistente komt zeggen dat de behandeling gaat zoals afgesproken. Dus, twee grote mensen kiezen trekken, twee sealen en vier melkkiezen krijgen kronen. Zilveren kronen, wat volgens Puk Spider-Man tanden zijn.

Na ruim drie kwartier mag ik naar Puk en JJ gaat met mij mee. Ze ligt in een bed en ze wordt gillend wakker. Ze weet niet waar ze is, stoot verschillende keren haar hoofd tegen de bedrand. We leggen dekens langs de rand en ik houd Puk vast. Net zo stevig als voor ze onder zeil ging. Ze praat, huilt en vraagt, maar ik versta haar niet. JJ kijkt beteuterd en ik leg uit dat Puk dit zal vergeten, dit is de narcose die praat. Ze lijkt wakker, maar is ze nog niet. Na een tijdje wordt ze wel wakker en vraagt waar ze is. Ze huilt en wilt naar huis.

Gewapend met vier bekertjes, twee pakken zakdoekjes en een halve rol tissuepapier gaan we naar huis. Thuis op de bank gelegd in haar zachte warme Spider-Man pak. Ze valt in slaap en als ze wakker wordt voelt ze zich een stuk beter.

's Avonds is ze heel verdrietig, er is bloed op haar superzachte, mooie Spider-Man pak gekomen en als deze gewassen wordt, is die niet meer zacht. En wanneer Puk slaapt maak ik op de hand de vlekken schoon. Slaap lekker Supergirl!!

foto van internet

Hallo knot

Puk wilt altijd haar haren los. Ze heeft een hekel aan borstelen of kammen, maar staartjes of vlechten vindt ze nog veel erger. Maar zondag, 3 november geeft ze met haar ritmische gymteam een demonstratiedans tijdens de Special Olympics. Ze gaat daar twee dansen doen waarvan bij een haar haar strak in een knot moet... en dat is best wel een dingetje.
Met veel voorbereiding heeft ze voor de generale repetitie dan maar een knot in. Niet te strak en nog niet met haarlak en/of speldjes.
"Zo," zeg ik als de knot zit. "Dit doet geen zeer, is heel los en zo kun je even kennismaken met de knot. "
Waarop Puk antwoordt: "Hallo knot, ik ben Puk, leuk kennis te maken."

Boodschappen

Wat zit je te grinniken Alie?

Ach moidje, ik heb wat beleefd gisteren… ik moet er nu om lachen, maar gisteren echt niet. Nou vertel, maar laat je koffie niet koud worden. Gisteren ging ik boodschappen halen. Ik had mijn twee tassen in het karretje gezet en na het inpakken zag ik bij de bloemenafdeling dat de trosanjertjes in de aanbieding waren. Ik dacht: Alie, die staan er voor jou. Dus heb ik mij getrakteerd op een bosje.

O, daar houd ik ook van. Ze waren laatst…

Ja, ja, laat mij nou vertellen…. Ik ging afrekenen, maar er stond een vent naast mij en die stond mij steeds aan te kijken… ik weet het niet, ik kreeg de kriebels van hem. Ik zette mijn karretje een stukje opzij, want je weet maar nooit. Na het afrekenen ging ik weg en ja hoor… begon die vent te roepen. “Mevrouw! Hé mevrouw!” Ik rennen met dat karretje. Hij moest nog afrekenen dus ik had wat voorsprong.

Jakkes, wat eng…

Ja, stil nou… ben nog niet klaar. Ik was net weg, kwam hij achter mij aan… dus ik nog harder rennen. Nou wichter, mien hart begon te kloppn, ik heb de haile weg gerend tot hoes.

Alie, Nederlands graag…

Sorry, werd weer even spannend. Thuis roep ik naar Eisso, maar die kwam niet buiten. Nee, die kwam toeterend aanrijden. Hij draait het raampje open en vraagt waarom ik naar huis ren, hij stond op mij te wachten op de parkeerplaats. Ik zeg dat ik achtervolgd word door een vent… nah… hij keek mij aan of ik iets onmogelijks had verteld, maar toen zag hij die kerel ook. Eisso stapte uit, zette zijn handen in zijn zij en vroeg aan die vent waarom hij achter zijn vrouw aan kwam. Nou Nath, is was even heel trots op hem… grinnik…
Zegt die man… uw vrouw rent er met mijn boodschappen vandoor. Ik kijk en ja hoor… ik kon wel door de grond zakken. Die vent woedend, trok het karretje uit mijn handen en liep terug. Eisso zei dat ik maar in moest stappen, ik zag er net zo verlept uit als mijn bosje anjers. Al die kopjes waren geknapt door het zwaaien. Eisso en ik reden terug naar de winkel en hij heeft de boodschappentassen opgehaald.

En ook een nieuw bosje anjers voor je meegenomen?

Ik moet niet te veel verwachten hè? Bah, is mijn koffie toch koud geworden.