Einde schooljaar

Deze week wat afgeknutseld, als het vakantie wordt, dan bedanken we de juffen en meesters (maar ook de fysiotherapeute, de logopediste en de taxichauffeur) door middel van een kleinigheidje.

Omdat er geverfd werd, zijn we op tijd begonnen.

Voor haar juf en meester heeft Puk een bloempotje geverfd. Een witte met rode hartjes voor juf en een groene met voetballen voor meester. Op het bloempotje is een foto van Puk geplakt die eerst op een servet geprint was. Daarbij een zakje aarde en een zakje met "vergeet-mij-nietjes". Samen met een plastic gietertje, waar ik een tekst op heb geschreven, ingepakt.

Voor de anderen een doosje met chocolaatjes, hierbij ook voor elk van hen een persoonlijke tekst.

Dan zit het schooljaar er weer bijna op. Donderdag naar de uitreiking van JJ, en vrijdag Puk van school halen.... vakantie.

Dat ver***de kwartje

Soms overvalt het mij, het besef dat mijn kind beperkt is. Welk kind van mij dan ook. De ene keer is het een woord, de andere keer iets wat ik zie. Thuis heb ik dan opeens een was te vouwen en als het mooi weer is, dan groeit er opeens onkruid, dat ik al eerder heb weggehaald in mijn tuin, dat nodig eruit moet. In een winkel is het lastiger, dan is er geen vluchtweg, dan moet ik echt op mijn lippen bijten en tegen mij zelf zeggen: hier gaan wij dus niet staan janken.

Ik had de vraag gesteld aan de leerkrachten of Puk ooit leert lezen en/of schrijven. Stiekem hoopte ik dat ze spontaan "ja natuurlijk" zouden roepen, maar ze zwegen. Sterker nog, ze durfden mij niet eens aan te kijken. Dat zei eigenlijk al genoeg.

"Misschien dat het kwartje valt  dat ze het wel zou gaan leren." 

Daar heb je dat kwartje weer. Dat kwartje waar we al jaren op wachten om te vallen. Of het nou is omdat het kwartje niet meer bestaat of dat het kwartje niet weet wanneer te vallen... tot nu toe is het niet gebeurd.

Ik probeer nooit te ver vooruit te kijken. Mijn kinderen doen nog steeds dingen die eerder niet mogelijk zouden zijn... in al die jaren zijn er best veel kwartjes gevallen, alleen nog niet bij Puk. 

Als ik dan in een boekenwinkel sta waar ze ook puzzelboekjes verkopen, dan krijg ik een brok in mijn keel bij het zien van een puzzelboekje voor kinderen vanaf zes jaar. Dat zal ze misschien nooit kunnen... een leuk leesboekje voor beginnende lezers lijkt opeens zo veel moeilijker. Op dat moment bijt ik op mijn lippen... ik wacht geduldig tot het kwartje, dat ver***de kwartje gaat vallen en ondertussen moet ik accepteren dat het misschien nooit gaat gebeuren.

Ergens op het internet gevallen

Alles wordt anders

Voor mijn oudste (juli 1994) drie was, werd er al gezegd dat hij "anders" was. Tot zijn eerste diagnose waren er al vermoedens van hoogbegaafdheid of beelddenker. Pas na aandringen van de basisschool is er een traject gestart. Opeens leek ik in een sneltrein te zitten, een emotionele achtbaan. Ik probeer mijn ervaringen door middel van mijn verhaal te delen. 

Eerdere verhalen lees je op: De kaartjesknipper en de machinist

De twee keer per week dat mijn jongste zoon naar de peuterspeelzaal gaat, geeft mij wat rust. Ik ben hoogzwanger van mijn tweede dochter en mijn oudste dochter is nog een baby als de peuterleidster mij vertelt dat mijn jongste zoon weg moet. Hij heeft het te moeilijk daar en de andere peuters hebben daar dan ook last van. Op de speelmat zit mijn oudste dochter naar haar handjes te kijken. Terwijl ik vecht tegen mijn tranen zeg ik dat ik de peuterleidster begrijp en til mijn dochter op. Mijn jongste zoon geeft mij zijn handje en we lopen naar huis. Weg rustpunt, ik heb hem nu alle dagen thuis en hoewel ik zielsveel van hem houd, zie ik hem graag af en toe eventjes niet. 

De trein schokt op de ritme van mijn snikken, waarom stopt die nou niet, waarom blijft hij nou door denderen terwijl ik de behoefte heb aan rust... even stilte. 

De directeur van de school waar mijn oudste zoon op zit vraagt om een gesprek. Omdat mijn zoon autisme heeft, moet hij naar een andere school want zijn huidige school heeft de tijd en het geld niet om mijn oudste zoon te begeleiden. Dit is al de tweede school van mijn zoon en om nou weer te moeten veranderen. Mijn zoon is niet lastig, hij stoort de medeleerlingen niet, is netjes op tijd en toch moet hij weg, puur omdat hij autisme heeft.

Ik schop tegen alles wat ik in mijn coupé kan vinden, woest ben ik. Twee kinderen heb ik met autisme, twee kinderen die op hun huidige school niet welkom zijn. Niet alleen mijn kinderen worden gestraft, ik voel mij ook gestraft.

Mijn oudste dochter zit in haar box en kijkt naar haar handjes.

Man met het lamme handje

Nu ik zelf weinig met mijn arm kan doen, denk ik regelmatig aan een sketch van Harrie Jekkers.

Zo erg is het natuurlijk niet met mijn arm, ik heb een zgn. frozen shoulder waar ik nog wel een tijdje last van zal houden. Voor mij  betekent dit dat ik weinig kan doen met mijn linkerarm. Binnenkort ga ik naar de kapper om mijn haar kort te laten knippen omdat ik met een hand mijn haren niet in een staart kan krijgen en ook wassen heel lastig is. Zodra ik het eten voor Puk klaar maak, dan komt het beeld van "De man met het lamme handje" in mijn gedachten op, vandaar dat ik deze nu ook met jullie wil delen.

Mondkapjes

Omdat JJ vanaf 2 juni met de bus naar school gaat, heeft ze mondkapjes nodig. Een voor de heenweg en een voor de terugweg.
De mondkapjes zijn best wel duur, dus heb ik ze zelf gemaakt. Ik ben gek op lapjes stof en in de verhuisdoos zitten genoeg katoenen lapjes die ik kan gebruiken.

Ik heb verschillende stofjes gebruikt, de een is wat zachter dan de andere, maar wel allemaal van katoen zodat ze op 60 graden gewassen kunnen worden.

Dit is het resultaat:

Ik heb er meerdere gemaakt, maar dat zijn kopieën van de anderen. Als de lapjes geknipt zijn, dan zijn ze met een kwartiertje in elkaar, dus heel veel tijd heeft het niet gekost. Aan de binnenkant heb ik een stuk van een afzuigkapfilter gestopt. JJ past ze en is tevreden, dus ben ik dat ook.

WAT???!!!

"Hoe ging pappa toen je ging trouwen?" vraagt Puk als we samen aan tafel zitten te kleuren.
"Pappa had een pak aan met een stropdas (dat draagt hij nooit)" antwoord ik.
"Nee, ik bedoel hoe kan jij pappa?"
"Nou, pappa woonde vlak bij mamma en toen gingen we samen naar de bioscoop en zwembad. Daarna gingen we samenwonen."
"Was er toen al een baby?"
"Nee, pappa en ik hadden eerst samen een huisje waar pappa werkte en later kwam pas een baby."
"Wat werkte jij dan?"
"Ik werkte heel kort want toen had ik een baby in de buik en ik wilde niet werken als er een baby kwam."
"Maar wie was dan in je buik? JJ, Kaatje of ik?"
"DJ, zat in mijn buik." antwoord ik een beetje verbaasd.
Puks ogen groeien en haar mond valt open... ze is stil en ik zie haar denken...
"WAT??!! Is DJ dan een MEISJE???"
"Nee, DJ is een jongen."
Puk zucht en snapt er helemaal niets van... "Maar jongens komen toch uit pappa's buik?"
"Eh.. nee schat, uit mamma's buik kunnen ook jongens komen."
Puk weet niet waar ze het zoeken moet...
"Maar..." stamelt ze, "waarom zegt pappa dat hij kinderen krijgt."
Ik houd het simpel en leg uit dat als mamma een baby in de buik heeft, dat de pappa zegt dat de baby ook van hem is." Ze is er stil van.. en dat blijft ze ook voorlopig. Altijd gedacht dat jongens uit de buik van de pappa kwamen... hoe verwerk je zoiets? :)

Maandag, 11 mei

Met pijn in haar buik stapt Puk het taxibusje in. Na acht weken thuis zitten had ze nog wel acht weken langer thuis willen zijn. Haar gevulde broodtrommel, fruit en limonade gaan haar tas in samen met "Ik heb je gemist" kaartjes voor haar klasgenootjes. Gewapend met haar tas en een map vol werkjes, want ze mocht wel thuis zijn al die weken, het was zeker geen vakantie, stapt ze de taxi in. De grote kinderen zijn er niet, die mogen pas 1 juni naar school. Ze zit alleen op de tussenbank, geen knuffel en kus van mij in de taxi, die krijgt ze bij de voordeur. Raar, alles zo anders. Ze wilt niet naar school, ja, wel haar juf en meester weer zien en al haar klasgenootjes, maar die Corona... dat maakt het voor haar ingewikkeld, want  hoe kan ze nou spelen met haar vriendjes als ze ver weg moet zitten en mag ze haar meester wel knuffelen zoals ze elke ochtend deed... Ik zwaai tot ze de straat uit is, ze zwaait terug en weg is ze... tot vanmiddag half vier, dan mag ik haar weer in mijn armen sluiten.

UPDATE
Even voor half vier sta ik al achter het raam om de taxi aan te zien komen rijden, het duurt een kleine tien minuten als het busje voor de deur stopt. Puk stapt uit met haar schooltas, een knuffeltijger, een plastic tas en een rood warm hoofd. Moe is ze. Kaatje had al thee voor haar ingeschonken en terwijl Puk daarvan drinkt maak ik haar plastic tas leeg. Daar zitten allemaal werkjes in van nog voor de Corona"vakantie". Ze heeft de meester op school een knuffel gegeven, hij heeft ook de kaartjes aan de klasgenoten uitgedeeld. Juf heeft in het heen-en-weer mapje geschreven dat Puk wat timide was vandaag. Morgen weer een dag, maar voor nu even lekker bank hangen.