Tijd(loos)

 "Over ongeveer 100 nachtjes ben je jarig," zeg ik tegen Puk.

Ze kijkt mij bedenkelijk aan: "Dat duurt nog een uuuuuuur."

-------

Er rijdt een witte bus langs. Puk zegt: "Daar komen de pakketjes aan."

Ik zeg dat ik niets heb besteld waarop zij zegt: "Ik wel, een jurk."

"Hoe heb je die dan betaald?" Vraag ik.

"Toen ik acht jaar was... of eh.. negen jaar. Maar ze zijn het vast vergeten.." zucht.

Winnie de Poeh

Al mag Pooh beer oud zijn, wij hier thuis zijn nog allemaal fan van hem. Puk heeft al heel veel films gezien en JJ heeft onlangs een nieuwe film aangeschaft. Waarom ik van Pooh beer films houd is omdat alle karakters iets heeft van mijn kinderen. Zo herken ik bijvoorbeeld in Teigetje, maar ook in Eyeoor mijn zoon Roger en in meneer Uil zie ik iets van mijn oudste zoon. Ik houd van deze humor en dit is mijn meest favoriete scene. In het Nederlands kan ik deze niet vinden, maar eigenlijk is dit stukje niet goed te vertalen naar het Nederlands. 

In dit stukje zijn Konijn, meneer Uil, Winnie the Pooh, Kanga en Roe in een kuil gevallen die ze voor de "monster" Backson (back soon) hebben gegraven en het is aan Knorretje om hen te redden. De eerste keer liepen de tranen over mijn wangen...  ik hoop dat jullie hier ook van kunnen genieten.

 

Corona moe

Tot een paar weken terug hadden we niet echt veel last van de corona toestanden. Het was vervelend dat de scholen dicht waren en er thuisonderwijs gegeven moest worden. Ook was het vervelend dat er geen fysiotherapie was en dat ik niet naar de kapper kon (langhaar met een frozen shoulder is erg onhandig). Maar niets ernstigs. Manlief kon gewoon blijven werken, dus een beetje regelmaat was er wel. Vlak voor de vakantie mocht Puk weer naar school, deed JJ haar examens en ging Kaatje over. Roger kon nog twee keer switchen naar een andere opleiding. Ook in de zomervakantie verliep alles lekker. Het dragen van mondkapjes in het buitenland wende best snel. Na de vakantie begonnen de scholen weer. Voor Puk geen probleem, zij wist waar ze terecht kwam, ook Kaatje kon alle dagen naar school, maar voor JJ en Roger was er geen duidelijkheid. Niet in welke klas ze kwamen, geen intake gesprekken en geen ondersteuning dmv passend onderwijs. Roger wordt daar onrustig van en JJ wat paniekerig. 

Een paar weken na de vakantie mocht ik gaan werken, mijn eerste werkdag op kantoor sinds half maart, maar voor ik de deur ook maar had aangeraakt ging de telefoon. Puk nieste en hoeste en moest naar huis. Dat wist ik, maar ik dacht dat kinderen tot twaalf jaar dan wel naar school mochten, maar dat bleek tot zes jaar te zijn.  Ik heb haar opgehaald en de volgende dag begon Roger te hoesten en was zelfs best wel ziek. Nog geen dag later begon vaders ook te hoesten en had ook Kaatje keelpijn. Roger belde voor een corona test en 72 uur later was er pas plek, bijna 40 kilometer verderop. Vaders moest van zijn werk ook een corona test laten doen, anders kon hij niet terug naar werk. Hij kon ook 72 uur later en dan ook 40 kilometer verderop. Voor beiden waren de uitslagen negatief, maar Puk, die inmiddels ruim een week thuis was, mocht niet naar school tenzij ook zij een negatieve uitslag had. Ik vertikte het om haar te laten testen, dus bleef ze thuis.

Vaders mocht weer aan het werk, maar dat vond ik zo raar. De test was wel negatief, maar hij was wel verkouden. Daarmee kon hij zijn collega's besmetten die op hun beurt ruim vijf dagen vrij moeten nemen voor een test. Dus bleef hij thuis en zaten we allemaal in een soort quarantaine. 

De school belde een paar dagen later dat Puk nu wel naar school mocht komen, want anders zou ze te veel missen. Inmiddels zijn de regels ook aangepast voor snotterende kinderen,  de leeftijd is van zes naar twaalf jaar gegaan.

Vaders is aan het werk na twee weken bijzonder verlof en ook ik pakte het werk weer op tot gisteren weer nieuwe maatregelen zijn genomen. Thuiswerken tenzij het echt niet anders kan. Kortom het kantoor (dat ik nog niet gezien heb)  kan ik wel weer even vergeten.

Achteraf hadden we nog geluk dat de teststraten ongeveer 40 kilometer verderop waren, mijn buren moesten 100 kilometer rijden voor een test en verderop een gezin 60 kilometer.

Vakantie voorbij

 Ja, ik ben er nog. Met de vakantie en alle schoolperikelen ben ik niet aan het bloggen toe gekomen. 
We zijn een paar weken op vakantie in België geweest, het was even wennen aan de mondkapjes, maar het viel allemaal best wel mee. Heerlijke dagen gehad en Puk heeft genoten, ondanks de wespensteek en de valpartij op de laatste dag.

Puk is inmiddels weer naar school en haar nieuwe klas bevalt haar wel, Kaatje vindt haar klas helemaal niets maar gaat positief het laatste jaar in. JJ heeft het was lastiger, want ze gaat naar een nieuwe school en door de corona heeft ze maar weinig informatie ontvangen. Haar lesrooster wijzigt of verdwijnt zelfs per dag en ze kreeg tijdens het informatie uurtje dat ze een stageplek moet hebben. Waar vindt ze binnen drie dagen nu een stageplek en waarom is daar niet eerder over gecommuniceerd. Er is helemaal geen intake gesprek geweest, niet over wat ze kan verwachten van haar opleiding, niet over de ondersteuning die ze nodig zal hebben. Op haar vorige school kon ze alles zelf plannen (deed de mentor voor haar, anders kwam er maar weinig van terecht), op deze school is er een tijdlijn die ze moet volgen. Geen toetsen die ze kan uitstellen, geen schooljaar over twee jaar uitspreiden. 

Haar klasgenoten negeren haar, zegt ze. Ze heeft ze pas een keer gezien. In voorgaande jaren zou ik naar binnen stappen, de mentor bij de mouw pakken en vragen hoe we dit gaan doen, maar JJ is achttien en dan kan ik niet meer met haar tussen al haar klasgenoten naar binnen. Het is een heel andere wereld.

Maar met trots kan ik vertellen dat ze wel een stageplek gevonden heeft, een plek op een school waar ze heel graag stage wilt lopen. Dat heeft ze mooi wel zelf geregeld.

En dan hebben we Roger... hij is zoekende en heeft zich, vlak voor de vakantie afgelopen was, toch maar ingeschreven voor een heel andere opleiding. Eerlijk gezegd heb ik mijn vraagtekens daarbij, maar aan de andere kant... kinderen verrassen... ik hoop dat deze opleiding hem ligt. Hij moet ook nog op zoek naar een stageplek.

Vaders is 60 jaar geworden en dat hebben we gisteren uitgebreid, coronaproof gevierd. De laatste vaat draait nog. 

En dan ik... mijn werk is weer begonnen, na bijna een half jaar thuiszitten mocht ik afgelopen week weer beginnen en dat vind ik heerlijk. Ik ben wel ondertussen bij de orthopeed geweest die bevestigde dat mijn schouder muurvast zit. Fysio heeft geen zin en hij adviseerde mij daarmee te stoppen. Op een injectie in mijn bot na, is er niets aan te doen. Wel blijf ik onder controle. Ik ga in overleg met mijn fysiotherapeut, want niet alleen mijn schouder zelf waar de ontsteking zit doet zeer, ook de spieren eromheen en die kan hij wel proberen los te houden. Dat mijn andere schouder ook begint is pure pech.. daar is niets aan te doen alleen hopen dat het niet doorzet.

Zie je, genoeg te schrijven, al gaat het niet zo snel en zo vaak als ik zou willen. 

Loslaten

Vanaf een (te) grote mooie bank, kijk ik naar mijn oudste die samen met zijn vriendin in hun keukentje staat. Sinds een paar weken wonen ze samen in een prachtig appartement en als ik zijn gezicht zie, was het die twee uur rijden wel waard. Terwijl hij verse broodjes voor ons smeert, vliegt Roger boven Liechtenstein op weg naar huis. Hij besloot er een paar dagen tussenuit te gaan en omdat hij nog nooit gevlogen had, had hij een ticket naar Rome geboekt met een hotel erbij.

De eerste dag belde hij 's avonds, hij was het een en ander verloren en moest ook nog belasting betalen en hij had geen geld. Na wat geld overgemaakt te hebben, was al het contact verloren. Vaders maakte zich zorgen, want hoe kan zijn zoon nou zonder geld naar Rome gaan, waar zou hij slapen, en hoe zat het met eten... Roger had mij gezegd dat hij al een hotel geboekt had, dus maakte ik mij daar geen zorgen over, of hij het hotel wist te vinden was wel een dingetje. 's Avonds laat belde hij dat hij in het hotel was en appte dat vliegen erg saai was. Maar nu was hij onderweg naar huis met enkel een rugtas, want verdere bagage had hij niet nodig.

Ik houd vanuit het appartement de vliegradar in de gaten, want waarschijnlijk is hij eerder thuis dan wij en natuurlijk heeft hij geen sleutel mee. Ik geniet van de broodjes, geniet van de schittering in DJ's ogen. Zesentwintig is hij geworden, voor mij lijkt het nog gisteren dat hij in mijn armen lag. Voor het eerst in jaren heb ik het idee dat hij echt gelukkig is. Ze laten 's middags de omgeving zien en even later rijden we weer twee uur naar huis waar Roger op ons zit te wachten.

Een kwestie van loslaten... en dat is soms best wel lastig.

Einde schooljaar

Deze week wat afgeknutseld, als het vakantie wordt, dan bedanken we de juffen en meesters (maar ook de fysiotherapeute, de logopediste en de taxichauffeur) door middel van een kleinigheidje.

Omdat er geverfd werd, zijn we op tijd begonnen.

Voor haar juf en meester heeft Puk een bloempotje geverfd. Een witte met rode hartjes voor juf en een groene met voetballen voor meester. Op het bloempotje is een foto van Puk geplakt die eerst op een servet geprint was. Daarbij een zakje aarde en een zakje met "vergeet-mij-nietjes". Samen met een plastic gietertje, waar ik een tekst op heb geschreven, ingepakt.

Voor de anderen een doosje met chocolaatjes, hierbij ook voor elk van hen een persoonlijke tekst.

Dan zit het schooljaar er weer bijna op. Donderdag naar de uitreiking van JJ, en vrijdag Puk van school halen.... vakantie.

Dat ver***de kwartje

Soms overvalt het mij, het besef dat mijn kind beperkt is. Welk kind van mij dan ook. De ene keer is het een woord, de andere keer iets wat ik zie. Thuis heb ik dan opeens een was te vouwen en als het mooi weer is, dan groeit er opeens onkruid, dat ik al eerder heb weggehaald in mijn tuin, dat nodig eruit moet. In een winkel is het lastiger, dan is er geen vluchtweg, dan moet ik echt op mijn lippen bijten en tegen mij zelf zeggen: hier gaan wij dus niet staan janken.

Ik had de vraag gesteld aan de leerkrachten of Puk ooit leert lezen en/of schrijven. Stiekem hoopte ik dat ze spontaan "ja natuurlijk" zouden roepen, maar ze zwegen. Sterker nog, ze durfden mij niet eens aan te kijken. Dat zei eigenlijk al genoeg.

"Misschien dat het kwartje valt  dat ze het wel zou gaan leren." 

Daar heb je dat kwartje weer. Dat kwartje waar we al jaren op wachten om te vallen. Of het nou is omdat het kwartje niet meer bestaat of dat het kwartje niet weet wanneer te vallen... tot nu toe is het niet gebeurd.

Ik probeer nooit te ver vooruit te kijken. Mijn kinderen doen nog steeds dingen die eerder niet mogelijk zouden zijn... in al die jaren zijn er best veel kwartjes gevallen, alleen nog niet bij Puk. 

Als ik dan in een boekenwinkel sta waar ze ook puzzelboekjes verkopen, dan krijg ik een brok in mijn keel bij het zien van een puzzelboekje voor kinderen vanaf zes jaar. Dat zal ze misschien nooit kunnen... een leuk leesboekje voor beginnende lezers lijkt opeens zo veel moeilijker. Op dat moment bijt ik op mijn lippen... ik wacht geduldig tot het kwartje, dat ver***de kwartje gaat vallen en ondertussen moet ik accepteren dat het misschien nooit gaat gebeuren.

Ergens op het internet gevallen