De bedoeling was met het opnieuw starten van een blog, dat ik wat vaker zou gaan schrijven. Door omstandigheden ging dat niet lukken en zeker nu kom ik er niet meer aan toe.
Daarom heb ik besloten om deze zomer te stoppen en hoop ik dat de rust na de vakantie is teruggekeerd waardoor ik meer tijd en fut heb om te gaan bloggen.
Ik wens jullie allemaal een heel fijne vakantie, zorg goed voor jezelf!
Liefs,
Nathalie
Na een rit van drie uur belanden we op de campus. Kaatje had anderhalf uur voor het sluiten van de inschrijvingen voor een opleiding besloten dat ze een andere opleiding leuk vond en prompt werd ze gelijk aangenomen. Een opleiding in Zeeland, ze zou dan op kamers moeten en deze werden dan ook erbij aangeboden. En tja, dan moet je even kijken, dus vertrokken we om half negen van huis omdat we om half twaalf daar moesten zijn. Dat redden we net niet, vijf minuten na half twaalf stapten Kaatje en ik het kantoortje in bij de campus.
Een (veel te vriendelijke) man verwelkomde Kaatje alsof hij haar al een tijdje kende. Hij pakte de sleutels van de beschikbare kamers en we kregen een rondleiding. De eerste kamer had heel mooie grote ramen, een keukentje, ruime badkamer en een hoogslaper. Buiten zag ik onze auto staan waar uit het achterraampje twee voeten staken. Puk en JJ waren ook mee, vonden ze wel gezellig. Vaders moest rijden omdat zo'n rit met mijn schouder nog te lang is.
Kaatje was enthousiast, ze mag de muren in haar kleuren schilderen als ze dat wilt.... de tweede kamer was wat minder licht, maar wel groter. Geen hoogslaper, dus zou haar eigen bed mee moeten. Leek mij geen probleem omdat ze dan gelijk een plek heeft om te zitten. Ruimte genoeg voor een kast en bureau en/of tafel. De keuken is wat groter, de badkamer gelijk. Ook een mooie kamer. Dan naar een ander gedeelte, via de belangrijkste plek van de campus: de Mensa.... (studentencafé)
De derde kamer was gemeubileerd, die meubels moeten erbij gehuurd worden. Ruime douche en keuken. Wel moest ze zelf voor de gordijnen zorgen en de boel een beetje opknappen. Vond ze ook geen probleem. Na vijfentwintig minuten zijn we klaar en kunnen we weer terugrijden naar huis. Via het vliegveld (om vliegtuigen te spotten in coronatijd) en de MAC (ook vanwege de corona regels in een lange rij bij de drive-in en nog geen kwart van de bestelling ontvangen) kwamen we vijf uur later thuis.
Napraten over wat we hebben gezien, de kamers zijn leuk, de school is bijna om de hoek. Wat wel lastig is dat het een vijfjarige opleiding is, dat twee jaar in Vlissingen is en twee jaar in Antwerpen en dan weer een jaar in Vlissingen. Dat ze veel geld moet lenen om alles te kunnen betalen en aan het eind van haar opleiding een behoorlijke studieschuld heeft.
Kaatje moet gaan nadenken. Een opleiding bij ons in de buurt die ze erg leuk lijkt, of een opleiding ver weg die ze ook wel leuk lijkt, maar niet echt haar ding is en waarbij ze een studieschuld opbouwt.
Ik zie haar lijstje met voor- en nadelen en ik kom tot de conclusie dat ze beter hier kan blijven (ben daarbij ook een beetje bevooroordeeld). Zelf denk ik heel stiekem dat die kamer haar meer aantrekt dan de opleiding, want op kamers gaan (zoals veel van haar vriendinnen gaan doen) trekt haar wel.
Ik houd haar niet tegen, we praten wat we moeten regelen voor als ze op kamers gaat. Hoe ze de financiering wilt regelen en vooral of ze de opleiding echt wel leuk lijkt. De tijd dringt, ze heeft nog een toelatingstest voor de opleiding hier en natuurlijk haar examens. Het zogenaamde "stapje voor stapje" lijkt reuzenpassen geworden.
"Puk, kijk wat ik kan!" zeg ik en doe mijn beide handen op mijn hoofd. Puk begint te applaudisseren. "Kun je nog meer?" vraagt ze. Ik steek mijn beide armen opzij en opnieuw klapt ze. Ik doe een klein dansje van vreugde.
Als Kaatje beneden is zeg ik: "Kijk wat ik kan?" en doe opnieuw mijn handen op mijn hoofd.
"Dat is mooi," zegt Kaatje.
Later op de dag is ook JJ aan de beurt en laat opnieuw mijn kunstje zien. Ze lacht en zegt dat toen zij dat deed, ze omviel. Ze zat dan ook op haar hurken.
Ik ben blij en hoewel ik nog niet kan juichen bel ik maandag wel mijn fysiotherapeut.. want dat was de afspraak. Bij de eerste beste beweging gelijk bellen.
Na ruim anderhalf jaar is het zover. De dozen zijn ingepakt, laatste kleding die al mee kunnen zijn gewassen en de meubels zijn gedemonteerd. De volgende dag zullen ze de bus ophalen en kunnen ze alles verhuizen naar zijn nieuwe adres. De meubels moeten nog even naar beneden gebracht worden, dan is alles zo ingeladen. Dan gaat de telefoon, de verhuizing gaat niet door. Een foutje met de indicatie. De indicatie is in ZIN en moet worden omgezet naar PGB. Voor jullie die niets te maken heeft met ZIN en PGB een kleine voorbeeld:
Stel, je bent anderhalf jaar bezig met het behalen van je B-rijbewijs. Je haalt je theorie, je hebt alle lessen gevolgd en dan eindelijk ben je geslaagd. Wanneer je je rijbewijs wilt halen krijg je een A-rijbewijs mee... foutje... maar krijg die A-rijbewijs maar weer in een B-rijbewijs. Je hebt je rijbewijs, je auto staat klaar, maar je mag niet rijden.
Roger is duidelijk aangeslagen en we proberen met man en macht de ZIN (zorg in natura) om te zetten in een PGB (persoonsgebonden budget). Er wordt heen en weer gebeld, gemaild, gekopieerd, gescand en weer gebeld. Vier mensen zijn er naast Roger mee bezig en dan krijgen we eindelijk het verlossende antwoord. Roger mag komen, dan zijn we weken verder.
De dozen staan nog steeds klaar, de bus is gereserveerd en nu is het aftellen, aftellen om eindelijk het huis uit te kunnen gaan, begeleid wonen op kamers. Nummer twee vliegt uit.... naar een nieuw nest. Land zacht knul.
Ergens in april 2008, ik werd wakker uit een droom, een droom waarin ik riep naar Ezra, een klein wit teefje dat buiten op het gras aan het rennen was.
We hadden thuis al gesproken over het nemen van een hond, een
hond speciaal voor Roger, maar we hadden geen idee wat voor hond.
Die avond kwam erop televisie een programma over honden die
werden ingezet voor kinderen met autisme. In beeld kwam een prachtige Zwitserse
Witte Herder.
Wij gingen opzoek naar adressen die deze honden hadden en we
keken wanneer het ons het beste uitkwam om een puppy in huis te nemen en het
meest optimaal zou op 1 juni zijn.
We vonden bij ons in de buurt een fokker met puppy's en we
zijn langs geweest om te kijken of het klikte met onze kinderen en een puppy kwam
nieuwsgierig bij ons zitten. Ze kreeg daar de naam Ezra en mocht op 1 juni 2008 met
ons mee naar huis. Hoezo toeval.
Sinds een tijd heeft ze last van haar heupen, ze heeft geen spieren meer in de poot dat nog werkt, haar knieën zitten op slot. Opstaan is pijnlijk en wandelen gaat met heel veel moeite. De dierenarts heeft gezegd dat ze haar levenslang nog aan de pijnstillers moet, dat ze niet meer mag lopen en opstaan eigenlijk uit den boze is. En dan ligt ze zachtjes piepend op haar plek, ze wilt zo graag nog even spelen, maar dat gaat niet. Ze wilt nog even langs je komen om te knuffelen, maar ook dat gaat niet meer, dus zitten we bij haar om haar te knuffelen. Voor het laatst. Ze krijgt nog een dikke vette oliebol en dan nemen we afscheid.
Dag lieve Witte Dame…
Ezra is een Hebreeuwse
naam die ‘hulp’ betekent. De naam is afkomstig van het Hebreeuwse woord voor
‘hulp’ (de Latijnse/Griekse vorm is Esdras).
