Diagnose stelling

Voor mijn oudste (juli 1994) drie was, werd er al gezegd dat hij "anders" was. Tot zijn eerste diagnose waren er al vermoedens van hoogbegaafdheid of beelddenker. Pas na aandringen van de basisschool is er een traject gestart. Opeens leek ik in een sneltrein te zitten, een emotionele achtbaan. Ik probeer mijn ervaringen door middel van mijn verhaal te delen. 

Lees hier (Deel 1) (Deel 2)

Omdat het vermoeden van autisme bij mijn oudste zoon bevestigd moet worden ligt er naast mij een stapel papieren. Niet alleen voor de oudste, want bij het zien van mijn jongste zoon vond mijn huisarts het verstandig ook hem daar heen te sturen. Ik lees de vragen door en word er een beetje paranoïde van. Straks zien ze niet dat mijn kinderen autisme hebben, maar dat ik ze verkeerd heb opgevoed, iets waar ik op dat moment sterk aan denk. Ik heb waarschijnlijk iets fout gedaan, niet genoeg met ze geknuffeld, wat ze ook niet wilden. Niet vaak genoeg voorgelezen, ze luisterden nooit, ze vonden het voorlezen helemaal niet leuk. Spelletjes wilde de oudste ook nooit doen, dus moet de fout wel bij mij liggen.

Tijdens het invullen kom ik vragen tegen waarvan ik denk: hoe weten ze dit. Hoe kunnen ze weten dat mijn kind zich zo gedraagt. Weer achterdochtigheid. Het kost mij bij elkaar drie uur verdeeld over verschillende dagen, om de formulieren in te vullen. Van sommige vragen word ik verdrietig en zelfs boos. Als ik klaar ben met het invullen probeer ik de antwoorden te leren, want stel dat ik ondervraagd word en het verkeerde antwoord geef.

Mijn man moet de zelfde vragen invullen, maar vraagt mij om de antwoorden. Hij werkt alle dagen, voert de gesprekken op school niet en ziet de kinderen alleen in de weekenden. Heel veel dingen die ik wel zie en merk, ziet en merkt hij niet en zijn antwoorden zijn dus anders, alsof er niets aan de hand is. Ik twijfel weer, maar verander er niets meer aan. Zo is het ingevuld en zo worden ze ingeleverd.

Er volgen gesprekken, observaties, spelmomenten en weer gesprekken. Dan komen negen maanden na de verwijzing de uitslagen die op mijn kraambed schriftelijk bevestigd worden. Beide jongens hebben een autistische stoornis, of te wel klassiek autisme. Bij de jongste worden kenmerken van ADHD geconstateerd en is hij verstandelijk beperkt. Zo zijn ze geboren en is het niet mijn schuld… toch blijft de twijfel. De trein vertrekt weer en even interesseert het mij niet waar hij heen zal gaan.

(wordt vervolgd)

Een (heel) kort interview

Gewapend met een bloknootje  en papier loopt Puk op Kaatje af: "Op welke maand ben jij jarig?"
Kaatje die niet zo heel veel zin heeft in een interview antwoordt: "Januari."
Puk krabbelt wat in haar boekje en vraagt: "En op welke maand ben jij geboren?"
Kaatje zucht en antwoordt: "In januari!"
Boos zegt Puk: "Niet jarig, maar ge-bo-ren!!"

Ik leg uit dat iedereen op de dag dat ze geboren zijn ook jarig zijn... en dat vindt ze vreemd. Ze laat haar armen hangen, haar koppie hangen en loopt weg. Ze snapt er helemaal niets meer van.

Drukke dagen

Na het nieuwjaar en het aftuigen van de boom kwamen de verjaardagen er weer aan. Op 8 januari is Kaatje 17 jaar geworden. Echt een leeftijd waar je overal tussenin valt. Te oud voor het ene, te jong voor het andere. Vier dagen later, 12 januari stond Puk al heel vroeg aan mijn bed (zoals bijna elke ochtend), maar deze keer vond ik het niet erg, ze was jarig en dat moest gevierd worden. Eerst even lekker onder de dekens knuffelen en later cadeautjes uitpakken.
Roger had een boekje gemaakt met daarin een dagschema. Op elke pagina stond ook een plaatje van de Witte Dame en daar moest Puk erg om lachen. Eerst cadeautjes uitpakken op pappa's en mamma's bed, dan aankleden. Vervolgens naar beneden om de overige cadeautjes uit te pakken en na de warme broodjes een spelletje doen en natuurlijk een stukje taart eten.Op de pagina daarachter stond de grootste verrassing... lekker zwemmen in een subtropisch zwemparadijs. Op de terugweg langs de M en weer naar huis. Ze was helemaal uitgeteld, te moe om haar fysio oefeningen te doen. Nog wel een klein stukje taart, want die vond ze wel heel lekker.

De dag erop natuurlijk trakteren, voor haar klasgenoten hadden we chocolade cupcakes gebakken en daar een frosting opgedaan. Daarin een satéprikker met kaas, worst en komkommer. Eigenlijk niets nieuws, want dit trakteert ze elk jaar weer. Voor de juffen en meesters hadden we soep met soepstengels.

Tien jaar is mijn kleine meid geworden... zucht..

(foto met dank aan de juf)

 De verjaardagen zitten er op.. we kunnen weer terug naar de orde van de dag :)

Heel veel logjes

In januari 2005 ben ik begonnen met de voorloper van de weblog, een papieren krantje. Deze stond vol met uitspraken en gebeurtenissen van mijn kinderen. Niet veel later ben ik begonnen met een weblog: darojaca. Helaas ben ik al die verhalen kwijtgeraakt, want ik had de weblog veranderd en omdat ik dat niet zo mooi vond, had ik deze verwijderd, nooit bij stilgestaan dat mijn hele weblog dan zou verdwijnen. In 2007 ben ik met Ass is't begonnen en even later veranderd in mammavanvier. Omdat web-log stopte ben in in 2012 overgestapt naar blogspot met mammavanvijf. Op gegeven moment waren de kinderen op een leeftijd dat de uitspraken minder werden en de meeste blogs over gevechten met school,  jeugdzorg, gemeente en zorgkantoren gingen. Eind 2016 ben ik gestopt met bloggen over mijn kinderen. Nog wel geprobeerd met alleen verhalen over Puk, maar dat vond ik te beperkt.

Begin vorig jaar was mijn harddisk gecrasht,  gelukkig heb ik de meeste bestanden terug kunnen halen. Daar kwam ik bijna alle verhalen die ik in de weblogs geschreven had weer tegen en van de week ben ik begonnen met het bundelen van voornamelijk uitspraken van Roger. Vanaf januari 2005 tot en met zijn twintigste verjaardag. Al 75 pagina's zijn vol met uitspraken en heb nog twee jaar te gaan om in te vullen. Ik kan vertellen dat de tranen over mijn wangen rolden, net als met het uitzoeken van foto's, zit er enorm veel tijd in om de verhalen te kopiëren en te plakken, want ze moeten ook gelezen worden. Dan vind ik het wel jammer dat ik besloten had te stoppen, want ook voor Puk is er een gat gevallen tussen 2017 en 2019. Natuurlijk had ik de uitspraken op kunnen schrijven in een boekje, maar op een of andere manier is mij dat niet gelukt, iets van... komt later wel... dat onthoud ik wel. Niet dus. Die van Roger is bijna klaar (moet nog wel opgemaakt worden, want door de verandering van weblog naar blogspot zijn een hoop rare tekens in de teksten gekomen). En dan moet ik die van de meiden nog doen... Ik heb nog een hoop te lachen.

Inmiddels is alles gevonden, geknipt en geplakt. Negentig pagina's om op te maken. Ik zou alles wel aan jullie willen laten zien, maar dat ga ik niet doen.

Nou eentje (uit een krantje van april 2006, Roger was toen 6 jaar):

HOEZO INGEWIKKELD?

“Het is Pur- merend” zegt Roger. “Nee,” zeg ik, “het is Purmerend.” “Nee hoor,” zegt Roger verbaasd. “Het is Purmerend want er zit een meer in.” “Je schrijft Purmerend, maar zegt Purmerend. Net als frikandel, je schrijft frikandel maar zegt frikandel.” “Het is fiekiedel hoor,” antwoordt Roger. Dan is het even stil.

Roger zegt: “Je schrijft frietjes maar zegt patatjes… hè mam?”

31 december 2019 - 1 januari 2020

30 december 2019

Twintig is hij geworden. Vandaag is hij vrij, normaal werkt hij bij de spoorwegen als cateraar en door de weeks heeft hij zijn opleiding journalistiek. Hij speelt met Puk een oud computerspel op de tv, vanmorgen heeft hij geholpen met de boodschappen, droeg zelfs de boodschappentassen (na een beetje aandringen) voor mij.. hij is immers twintig geworden. Vanavond kookt hij (helaas moet ik de afwas doen) en vieren wij zijn verjaardag. Cadeautjes? Ja, die krijgt hij wel, al wist hij geen te verzinnen. Nog een tevreden kind.
Fijne verjaardag zoon, ik ben trots op wat jij bereikt hebt.

28 december 2019

Vandaag is mijn oudste dochter jarig. Achttien jaar is ze geworden. Als je haar vraagt wat ze graag voor haar verjaardag wilt hebben, zegt ze net als alle vorige jaren: niets. JJ hoeft geen cadeautjes, zelfs tegen Sinterklaas zei ze toen ze nog heel klein was: Heb noeg. Hoef niet meer, heb noeg.

Fijn als je tevreden bent met wat je hebt, maar lastig voor anderen die haar graag iets willen geven.

Voor haar twee nummers, de eerste is van Jordan Smith, haar nieuwste idool en de andere van Pentatonix, een groep die a capella zingt (er wordt buiten de stem geen ander muziekinstrument gebruikt). Eind maart gaan we samen naar een concert van hen.

Jordan Smith - Only Love

Pentatonix - Daft Punk

Lieve JJ, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Je taart en cadeautjes (ja, we hebben wat kunnen verzinnen) staan klaar.