De zorgboerderij

Ow, wat spannend. Kriebels in de buik en even later ook best wel buikpijn. Zo lang moeten wachten op een plekje en vandaag mag ze voor de eerste keer een dagje naar de zorgboerderij. Als we aankomen zien we allemaal slingers, en een springkussen. Puk denkt dat er iemand jarig is, maar ik weet dat het open dag is bij de zorgboerderijen. Samen lopen we naar het activiteitenlokaal en maken we kennis met de begeleiders en dan mag ik naar huis. Ik krijg nog een dikke kus van Puk als ik vertrek.
Eind van de middag mag ik haar halen, ze rent mij totaal voorbij als ze ziet dat Kaatje ook mee is. Maar dan krijg ook ik een knuffel. Ze gaat met Kaatje met een bal spelen en ik hoor hoe het gegaan is. Puk heeft het naar haar zin gehad, ze is op de springkussen geweest en ze zijn wezen wandelen langs de andere zorgboerderijen. Een van de begeleiders vertelt, als ik met Puk haar jas en spullen ga halen, dat ze drie ik naar de andere zorgboerderij is gaan lopen. Hij had in de overdracht gelezen dat Puk niet zover lopen kan en dat was hem inderdaad opgevallen. Hij heeft daar rekening mee gehouden en is met haar steeds wezen pauzeren bij een bankje. Stuk lopen, kwartiertje uitrusten.
Het kost wat moeite om Puk mee te krijgen, er is nog zo veel te doen, maar dan zit ze. Moe, gapend en mopperend, precies wat ik verwacht. Daag! Tot de volgende keer!

Daar gaat ze

Mijn dochter groeit, sinds ze vrijwilligerswerk doet bij een kringloopwinkel wordt ze wat socialer. In het begin was dat best lastig, met mensen praten, maar ze deed het wel. En ze leert steeds meer. In gesprek gaan met collega's gaat prima, zolang het over koetjes en kalfjes gaat. Zodra ze echt iets moet vragen, dan liever via moeders. Met de bus ergens heen is nog niet vanzelfsprekend. Stel je voor dat de bus niet gaat waar die naar toe zou moeten. Nieuwe kleren of schoenen, dan ook liever met moeders, zelf weet ze niet of het haar wel staat. Mijn lieve meid, zo onzeker. Maar vandaag... daar gaat ze. Helemaal alleen met de trein naar Amsterdam. We hebben samen het goedkoopste treinkaartje erbij gezocht, maar ze heeft zelf de tijden, het spoor en waar ze uit moet stappen opgezocht. Ook, omdat het van mij moest, heeft ze zelf vrij gevraagd op haar werk. Ze heeft met iemand afgesproken om naar de bioscoop te gaan.

Ik vraag haar wel contact te houden met mij. Vooral omdat dit de eerste keer is dat ze iets alleen onderneemt en omdat ik het meisje niet ken. Ze belooft het en ze gaat het station op. Later appt ze dat ze in de trein zit... in de tram en in de bioscoop. Ze heeft het naar haar zin en ik ben trots, zo trots. Loslaten, ik niet haar, maar zij mij. Dat moet een hoop moed gevergd hebben.

Nieuwe kussen

"Mam help!"roept Puk van boven.
"Wat is er dan?" vraag ik.
"Ik krijg de pyjama niet aan."
Ik kijk op de klok, het is nog geen half vier en zeg dat ze de pyjama niet aan moet doen.
"Nee ik niet, mijn kussen. Hé er zitten twee pyjama's in."


(foto van een bekend Zweeds warenhuis)

Vriendje

Puk had op haar eerste school, het reguliere basisonderwijs, een klasgenootje waar ze graag mee speelde. Elke ochtend wachtten ze op elkaar bij de kapstok. Samen zetten ze de boel op stelten, schilderden meer op de muur en de vloer dan op het papier. Na vijf maanden ging Puk naar een kinderdagverblijf. Op het regulier kon ze niet meekomen. Buiten haar vriendje had ze met niemand contact en het liefst zat ze bij de wc's in het hoekje toiletpapier te verscheuren. Ze nam afscheid.

Op het dagverblijf kreeg ze al snel weer een vriendje. 's Ochtends zaten ze al samen in de taxi en begon het donderen al. Na een half jaar ging Puk naar een andere groep, nam ze afscheid van haar oude groep, maar haar vriendje trof ze nog vaak aan in de gang waar ze gewoon door gingen met donderjagen. Een jaar later kon Puk naar een cluster 2 school en nam ze weer afscheid.

Op deze school kreeg ze gauw contact met een klasgenoot en het klikte. Ze mocht op zijn verjaardagsfeestje komen, gingen samen de klassen rond tot hij naar groep drie mocht. Het jaar erop kreeg ze weer een ander vriendje. Het was geen donderjagen meer, maar wel veel samen spelen en eind dat jaar kreeg Puk te horen dat ze weer naar een andere school ging. Met verdriet nam ze opnieuw afscheid.

Ze besloot geen vriendjes meer te willen hebben. Ze moet toch steeds afscheid nemen, maar een klein half jaartje later had ze toch een jongetje in de klas ontmoet die ze erg aardig vond. Heel voorzichtig durfde ze weer een vriendschap aan te gaan en dit jaar zitten ze voor het derde jaar bij elkaar in de groep. Afgelopen december hebben ze samen hun verjaardag (met de hele klas erbij) gevierd en af en toe spelen ze bij elkaar. Een nadeel van speciaal onderwijs, dat is niet altijd in de buurt. Met Valentijnsdag werden er kaartjes gewisseld, zo lief. In de zomervakantie is hij zelfs met zijn ouders op dezelfde camping gaan staan, wat een feest. Dikke vrienden die niet met elkaar maar zeker niet zonder elkaar kunnen. Ik stel jullie voor aan Jay. Hij zal vaker in mijn verhalen voorkomen.

De eerste kennismaking

De trein raast als een gek over het spoor, zo snel dat ik moeite heb om van het uitzicht te genieten. Ik heb totaal geen idee waar ik ben. Angstvallig houd ik mij vast, de coupé durf ik niet te verlaten. Ik ben boos, verdrietig, maar vooral boos. Boos op de orthopedagoge die in één zin weet te vertellen dat mijn zoon een vorm van autisme heeft. “Autisme.” Ik had het woord eerder gehoord, in een film misschien?

Er wordt op de deur geklopt, het is de kaartjesknipper. Snel doe ik de deur op slot en het gordijn dicht, ik wil hem niet zien. Ik wil helemaal niemand zien, ik wil dat de trein stopt, maar die lijkt alleen maar sneller te gaan rijden. Een paar dagen blijf ik zo zitten tot ik de moed krijg om het gordijn te openen. Ik haal het slot van de deur en voorzichtig probeer ik de trein te verkennen, maar al snel krijg ik het benauwd en ren mijn coupé weer in. Wat ik zie wil ik niet zien… niet nu… niet ooit. Opnieuw wordt er geklopt op de deur. Dit keer laat ik de kaartjesknipper binnen, want als ik het niet weet, misschien weet hij het dan wel… hij is immers al langer op deze trein.

De trein mindert wat vaart, ik kan wat meer zien van de omgeving. Ik kom langs een station waar met grote letters “diagnose stellen” staat. Rare naam voor een station, maar wel de juiste en prompt wisselt de trein van spoor. De kaartjesknipper steekt zijn duim omhoog en ik zucht… Waar eindigt deze rit?

(wordt vervolgd)

Lesje recyclen

Kijk Alie, een lekker bakkie leut. Neem een koekje erbij. Hoe is het met Eisso?

Lekker Nath, met Eisso gaat het ook goed,  maar is aan het aftellen tot zijn pensioen.. En die van jou?

Die van mij moet nog een paar jaartjes, maar de tijd gaat snel genoeg. Wat ga je doen als Eisso alle dagen thuis zit?

Hij is al wat minder gaan werken en is druk bezig met recyclen.

Recyclen?

Ja, zo noemt hij dat, het is gewoon afval scheiden. Als me moet weten wat waar in moet, dan bel je hem maar.

Nou Alie, zo moeilijk is dat niet. Papier bij papier en plastic bij plastic.

Fout Nath, dat klopt niet helemaal. Niet alle plastic mag bij het plastic. Waar gooi jij bijvoorbeeld kapot speelgoed  van Puk in.

Bij plastic? Heb daar gisteren nog een kapot schepje uit de zandbak in gegooid.

Daar ga je al, hartstikke fout. Dat moet dus bij het restafval.

Vreemd hoor Alie.

Lekker bakkie wicht.

Vers uit de verpakking, en ja, netjes gescheiden. Papier in de papierbak, het zilvergeval in de PMD.

O, Nath, dat is ook fout. Dat mag dus ook niet in de PMD. Dat moet ook bij het restafval. Net zo als de chipszakken en de scheurzakjes voor de soep.

Dan blijft er weinig over om te recyclen. Alleen nog drinkpakken en diepvriesverpakkingen.

Drinkpakken wel, diepvriesverpakkingen niet. Ook....re..

Restafval. Zucht. Ik bel Eisso wel als ik het niet meer weet. Nog een bakkie Alie?

Lekker moidje, dan pak ik nog een koekje erbij.

Irritant

Het zal in het begin geweest zijn dat ik met mijn man ging samen wonen. Nog niet zo heel veel ervaring met het doen van het huishouden en koken. Eenpansgerechten gingen mij goed af en een favoriet was chili con carne. Dat maakte ik vrij vaak en dan gelijk een pan vol, wel volgens eigen recept.

Ondanks we met ons tweeën woonden, ging de pan nagenoeg leeg, ook door hulp van de buurvrouw die door de keukenraam de chili al kon ruiken. Elke keer stond ze in de avond met haar pannetje klaar om ook een hapje mee te mogen eten. Een van de ingrediënten was een flesje chilisaus, dat maakte de smaak en opeens was deze uit de collectie gehaald. In geen enkele winkel was er nog een flesje chilisaus zoals ik die lekker vond te verkrijgen.

Ik heb de fabriek een brief gestuurd met de vraag of ze nog flesjes hadden staan en nog belangrijker, of ze weer terug kwamen. Vrij snel kwam er een bericht terug, nee, ze hadden de samenstelling van de chilisaus “verbeterd” en de oude kwam dus niet meer terug. Ook kreeg ik een doos vol andere flesjes waarmee ik de eerstkomende jaren kon barbecueën. Niet zo heel lang terug had ik het hierover met mijn ouders en een dag later belde mijn vader, in Duitsland hadden ze die flesjes en hij had samen met zijn partner een hele doos flesjes chilisaus voor mij gehaald. Nooit bij stilgestaan dat deze ook de vernieuwde samenstelling hadden.

Nu staan er in mijn kast veel flesjes chilisaus, ongeopend en waarschijnlijk al ver over datum. Ik kan ze niet weggooien vanwege de enthousiasme van mijn vader. Jammer dat een goed product verandert in een zogenaamd betere……

Write-On-Wednesday (WOW) is een tweewekelijkse schrijfopdracht. Voor meer informatie klik dan hier